Nie żebym się czepiał ale z twarzy to taki trochę nie do końca pełnosprytny.

Faktycznie, niemałe umiejętności, od razu mi ciśnie się na usta opowieść o dokonaniach mojego synka, miał kolo 3 lat i w lipcu w naszej rodzinie wypadają urodziny za urodzinami (dziś np są moje), i po takiej lipcowej serii pojechaliśmy do pensjonatu. Spokojna, miła atmosfera hotelowej restauracji, jakaś para w uściskach dłoni siedziała przy romantycznej kolacji przy świecach, na co mój synek podszedł do nich, zdmuchnął świeczkę, i zaśpiewał gromkie Sto Lat. Mina tej pary- bezcenna, od tego dnia stał się ulubieńcem całej obsługi.

Mogę go adoptować!!!

Hmmm...taki mały Breivik